هزينه سترگ ابراهيم عليه السلام براى نماز

يك اخلاق پروردگار اين است كه لطف، عنايت و بخشش را دريغ نمى‏كند. ديندار هم همينطور است. او وقتى كه وصلِ به خدا باشد، چشم جوشان محبت مهربانى مى‏شود و دريغ‏ هم نمى‏كند. ابراهيم عليه السلام كه از انبياى خداوند متعال بود، مى‏دانست نماز از با ارزش‏ترين رشته‏هاى الهى است و يك نمازگزار وقتى كه در چهارچوب نمازِ الهى قرار مى‏گيرد، آدم فوق‏العاده با منفعتى مى‏شود؛ چنان‏كه ما مى‏بينيم خود ابراهيم كه اهل نماز بود و از اين سفر با عظمت بهره‏مند بود، چقدر به انسان‏ها و به نسلش محبت داشته كه به خاطر نماز مى‏آيد يك كار عملى را انجام مى‏دهد و هم‏چنين به خاطر نماز، يك مناجات با پروردگار مى‏كند. ابراهيم كه مى‏دانست از طريق نماز مى‏شود فيوضات پروردگار مهربان عالم را چه در دنيا و چه در آخرت جمع كرد و خود او هم جمع اين فيوضات را هم لمس كرده بود، به خاطر محبتش به ديگران، چه غريبه و چه آشنا، و چه بيگانه و چه خودى، واقعاً هزينه كرد تا ديگران هم بتوانند به اين منبع خير اتصال پيدا نمايند.

اما كار عملى او كه من فكر نمى‏كنم چنين كارى كه ابراهيم عليه السلام براى خاطر نماز كرده، انجامش در توان كسى غير از اولياى خاص خدا باشد. حالا شايد ما در خيال خود يك پيامبر ديگرى را به جاى ابراهيم عليه السلام فرض كنيم كه با همان موقعيت باشد و او هم بخواهد براى نماز چنين هزينه‏اى را بكند؛ اما اين پيامبر، فرضى و خيالى است، و واقعيت اين است كه كارى كه ابراهيم عليه السلام براى نماز كرد، هزين خيلى سنگينى براى نماز است و انجام آن از طاقت عموم بشر خارج است.

«فراغ» براى اهل محبت، براى اهل مهرورزى و براى انسان‏هاى رقيق‏القلب، بار بسيار سنگينى است.