
امام سجاد (ع) در حال تذلل و زارى به درگاه بارى تعالى به این دعا با خدا راز و نیاز مى كرد
امام سجاد (ع) در حال تذلل و زارى به درگاه بارى تعالى به اين دعا با خدا راز و نياز مى كرد
̶ اى خداى من گناهانم مرا (از شرمندگى) ملزم به سكوت كرده و گفتگويم را با (حضرتت) منقطع ساخته (از كثرت گناه ديگر شرم دارم كه با تو عرض حالى كنم و حاجتى طلبم) دگر به هيچ حجت و دليلى متمسك نتوانم شد بارى اين منم كه به ببليه (و اعمال بد شرم آور) خود اسير و در گرو افعال (زشت) خويش گرفتارم در ما بين كارهاى خطايم (و ناپسندم) هى مى روم و برمى گردم (و از خطا به كلى به راه صواب نمى آيم) از مقصد و مقصود خود به راه حيرت افتاده ام و از طريق خويش بازمانده ام
̶ ناچار نفس خود را (به درگاه حضرتت) در موقف و مقام بندگان خوار و ذليلت به پا داشته ام اكنون به موقف اشقياى خلق كه بر (امر و فرمان) حضرتت تجرى و بى باكى كرده اند و به وعد و وعيدهايت به چشم اهانت و حقارت نگريسته اند ايستاده ام
̶ اى خداى پاك و منزه من (بنده ضعيف ناتوان) به كدام جرات و كدام غرور و اعتماد به نفس بر مخالفت فرمان حضرتت اقدام كردم (و خود را متعرض قهر و عقاب و عذاب نمودم)
̶ اى مولاى من به حال من (ضعيف) كه (از خطا و گناهان) برو در افتادم و به لغزش قدم (به غم و حسرت گرفتارم) ترحم فرما و باز هم (كرم كن و) از جهالت و نادانيم به حلم و بردباريت درگذر و از بدكرداريم به لطف و احسان عفو فرما كه (اى خداى مهربان) من به گناه خود اقرار مى كنم و بر خطاى خويش اعتراف دارم و اين است دست (خالى) و جبهه (شرمنده) من كه به درگاه رحمتت از ترس انتقام از نفس (سركش عاصى) خويش تضرع و زارى مى كنم پس (اى خداى مهربان) به حالم ترحم كن و بر ضعف پيرى من و به پايان رسيدن ايام عمرم و نزديكى اجلم و عجز و ناتوانى و بيچارگيم رحم كن (كه از هر وسيله جز ناله و زارى به درگاهت دستم كوتاه است)
̶ اى مولاى من هنگامى كه اثرم به كلى از دنيا منقطع شد و نامم از زبان خلق محو گرديد و من به كلى از فراموش شدگان شدم مانند همه ى فراموش شده گان عالم (كه هيچ اسم و اثرى از آنان باقى نماند) در آن هنگام به حالم ترحم فرما (و در آن عالم آخرت سعادتمند ابدم ساز)
̶ اى مولاى من (اى خداى مهربان) آنگاه كه (در قبر صورتم متغير گردد و حالم دگرگون شود) و جسمم كهنه و اعضا و جوارحم از يكديگر متفرق شوند و اعضايم از هم گسسته گردد اى خدا اى واى بر غفلت من از آنچه مولايم از من خواسته (و مقصودى كه از خلقت من داشته) اى واى بر من كه چقدر من از مقصد اصلى وجودم و جهان ابدى آخرتم فراموش كردم و به كار دنياى دو روزه فانى پرداختم و به لهو و لعب و نقش زرد و سرخ عالم طبيعت دل با ختم)
̶ اى مولاى من در روز سخت حشر و نشر (عرصه ى قيامت پر غوغا) بر من ترحم كن و در آن روز (پروحشت و حيرت) مرا با ياران و دوستانت همنشين گردان و در محفل محبان و عاشقانت جاى گزين فرما و در جوار رحمتت منزل (نيكوى سعادت و بهجت) كرامت كن اى آفريننده ى عالميان (و اى خداى جهانهاى بى حد و پايان.)