English
اعمال فیلتر
0 نظر
شرح دعای پانزدهم
اشراق، حضرت سجاد عليه السلام چون فارغ شد از تخليه و دفع اعداى ظاهرى و باطنى شروع نمود به حمد و ثنا و ستايش و شكر درباره آن، و اين دعا از جهت دفع مرض و كرب و بلا در غايت خوبيست، و دعا اينست:
«اللهم لك الحمد على ما لم أزل أتصرف فيه من سلامة بدنى» خداوندا، براى توست و يا مر تراست حمد و ثنا بر آن چيزى كه هميشه تصرف مى كنم در امور خود، يعنى بر حالتى كه هميشه در آن حالت تصرف مى كنم در كارها از سلامت بدن من، يعنى آن حالت سلامت بدن منست؛ كه «من» بيان «ما» باشد و ضمير «فيه» راجع شود به موصول و صله تصرف محذوب باشد؛ «و لك الحمد على ما أحدثت بى من علة فى جسدى» و مر تراست حمد بر آن چيزى كه واقع گردانيده و احداث كرده به من از علت در بدن من؛ و «من» بيان «ما» است.
«فما أدرى يا الهى أى الحالين أحق بالشكر لك» پس من نمى دانم اي پروردگار من، كه كدام حال از دو حال سزاوارتر است به شكر كردن براى نعمت تو، «و أى الوقتين أولى بالحمد لك» و كدام وقت از دو وقت بهترست به حمد كردن براى صفات كمال تو
«أوقت الصحة التى هنأتنى فيها طيبات رزقك» آيا وقت صحتى كه گوارا كرده تو مرا درو پاكهاى روزى ترا، «و نشطتنى بها لابتغاء مرضاتك و فضلك» و خوشحال كرده مرا به او براى طلب كردن خوشنودى هاى تو و نعمت و احسان تو، «و قويتنى معها على ما وفقتنى له من طاعتك» و توانا گردانيده اي با آن صحت مرا بر آنچه توفيق دادى مرا براى او از طاعت تو؛ و «من» بيان «ما»ست؛
«أم وقت العلة التى محصتنى بها» و يا وقت مرضى كه امتحان كرده اي تو مرا به آن مرضى، «والنعم التى أتحفتنى بها تحفيفا لما ثقل به على ظهرى من الخطيئات» و نعمتهايى كه تحفه فرستادى به آن نعمتها تحفه فرستادى براى رفع آنچه سنگين شده بود به او بر من پشت من از خطاها و گناهها؛ و «من» بيان «ما»ست و «ظهرى» بدل ضمير «على»؛ «و تطهيرا لما انغمست فيه من السيئات» و براى پاك كردن بر آن چيزى كه فرورفتم من درو از بديها و گناهها؛ و «من» بيان «ما»ست؛ «و تنبيها لتناول التوبة» و براى آگاه كردن براى گرفتن توبه، «و تذكيرا لمحو الحوبة» و ياد آوردن براى برطرف كردن گناهان و كفران، «بقديم النعمة» به نعمتهاى گذشته،
«و فى خلال ذلك ما كتب لى الكاتبان من زكى الأعمال» و در ميان مرض آنچه مى نويسند از براى من نويسندگان من كه همراه منند از عملهاى پاكيزه، «ما لا قلب فكر فيه» آنچنان عملى كه دلى نيست كه فكر درو تواند كرد؛ و اين دلالت دارد كه فكر كار قلب است نه نفس؛ «و لا لسان نطق به» و نيست زبانى كه گفتار نمايد به او، «و لا جارحة تكلفته» و نيست جارحه و عضوى كه اكتساب نمايد آن را «بل افضالا منك على و احسانا من صنيعك الى» بلكه از جهت تفضل و احسان كردن است از تو بر من و احسانست از جمله معروف تو به سوى من؛ و احتمال دارد كه «من» بيانى باشد؛ و درين باب كه در وقت مرض مؤمن كاتبان از براى او ثواب و انواع چيزها مى نويسند در احاديث كثيره وارد شده و ذكر آن باعث طول مى گردد.
«اللهم فصل على محمد و آله و حبب الى ما رضيت لى» خداوندا، رحمت فرست بر محمد و آل او و دوست گردان به سوى من آنچه را راضى مى شوى براى من، «و يسر لى ما أحللت بى» و آسان كن براى آنچه را كه حلال كردى به من يعنى براى من مقدر كرده اى، «و طهرنى من دنس ما أسلفت» و پاك كن مرا از نجاست و كثافت آن گناهى كه پيش تر كرده ام آن را؛ و عائد محذوفست؛ «و امح عنى شر ما قدمت» و محو كن از من بدى آنچه از معصيت را كه در اوقات گذشته كرده ام آن را؛ و عايد محذوفست؛ «و امح عنى شر ما قدمت» و محو كن از من بدى آنچه از معصيت را كه در اوقات گذشته كرده ام آن را؛ و عايد محذوفست؛ «و اوجدنى حلاوة العافية» و ظفر ده مرا شيرينى عافيت يعنى بر شيرينى عافيت، «و أذقنى برد السلامة» و بچشان مرا برد يعنى خوشى و فراغت سلامت را يعنى بچشان مرا به برد سلامت؛ و حرف جر در موضعين منزوع است؛ «و اجعل مخرجى عن علتى الى عفوك» و بگردان محل خروج و بيرون رفتن مرا از مرض من به سوى عافيت تو، «و متحولى عن صرعتى الى تجاوزك» و محل تغيير كردن از افتادن من در گناه به سوى گذشتن تو از آن گناه، «و خلاصى من كربى الى روحك» و خلاص شدن مرا از كرب و بلا من به سوى فرح و شادى تو، «و سلامتى من هذه الشدة الى فرجك» و سلامتى و سالم شدن مرا از اين سختى و تعب كه دارم به سوى خوشحالى و خوشنودى تو
«انك المتفضل بالاحسان» به درستى كه تويى تفضل كننده به انعام و احسان، «المتطول بالامتنان» و بخشنده همه ى نعمتها و كرم كننده ى تمام بخششها بر سبيل اطلاق، «ذوالجلال والاكرام» و صاحب عظمت و بزرگى و اكرام و انعام و افضال على الاطلاق.
نظرات کاربران (0)