English
اعمال فیلتر
0 نظر
و از دعاى امام علیه السلام بود، در خداحافظى و بدرود ماه رمضان
و از دعاى امام عليه السلام بود، در خداحافظى و بدرود ماه رمضان
- خداوندا اى كسى كه پاداش نمى خواهد.
- و اى كسى كه بر عطا (و بخشش) پشيمان نمى شود.
- و اى كسى كه بنده خود را همسان (عملش) جزا نمى دهد.
- بخشش تو ابتدا(يى و بدون مقدّمه) و بخشايشت از روى تفضّل است، و كيفرت از روى عدل، و فرمانت خير است.
- اگر عطا كنى، عطايت را با منّت نياميخته اى و اگر منع كنى، منع داشتنت از روى ستم نيست.
- هر كه تو را شكر كرد، قدردانى كنى و حال آنكه شكرگزارى را تو به او الهام كرده اى.
- و هر كه تو را سپاس گزارد، جزا دهى و حال آنكه سپاس گزارى را تو به او آموخته اى.
- مى پوشانى بر كسى كه اگر مى خواستى، رسوايش مى نمودى، و مى بخشى بر كسى كه اگر مى خواستى، محرومش مى كردى. و حال آنكه هر دو از جانب تو سزاوار رسوايى و محروميّتند. مگر آنكه تو كارهايت را بر تفضّل قرار داده اى و قدرتت را بر گذشت، جارى ساخته اى.
- و با كسى كه نافرمانى ات را نموده، با بردبارى رفتار مى كنى و كسى را كه به خود قصد ستم نموده، مهلت داده اى. با حوصله اتْ منتظر بازگشت ايشان مى مانى و تا هنگام توبه، شتاب در كيفر ايشان را ترك مى كنى، تا هلاك شونده ايشان، به خاطر تو هلاك نشود و بدبختشان به وسيله نعمت تو، بدبخت نگردد. مگر بعد از عذرهاى فراوان بر او و پس از حجّت هاى پياپى آوردن بر او. كه (اين همه) كرامت، از گذشت توست، اى كريم!. و سودى از مهربانى توست، اى بردبار!.
- تويى آنكه براى بندگانت، درى به سوى بخشايشت گشوده اى و آن را توبه ناميده اى، و بر آن درْ از وحى خود، راهنمايى قرار داده اى تا از آن گمراه نشوند. پس تو كه نامت مبارك است، فرمودى: «به سوى خدا توبه كنيد. توبه خالص. اميد است كه پروردگارتان بدى هايتان را از شما بزدايد و شما را به بهشت هايى داخل كند كه نهرها از زير آن جارى است.
- روزى كه خداوند، پيامبر و كسانى كه به او ايمان آورده اند را خوار نمى كند. نورشان پيش رو و از سمت راستشان حركت مى كند، گويند: «پروردگارا، نورمان را براى ما كامل گردان و ما را بيامرز. به درستى كه تو بر هر چيزى توانايى.» پس -بعد از گشودن درْ و به پا داشتن راهنما- عذر آنكه از ورود به آن منزل غفلت نمايد چيست؟!
- و تويى آنكه در داد و ستد با بندگانت، در بهاى آن بر خود افزوده اى. مى خواهى در تجارت كردنشان با تو، سود برند و در آمدن به سوى تو و افزونى يافتن از جانب تو، رستگار شوند. پس تو كه نامت مبارك و بلندمرتبه است، فرمودى: «هر كس كار نيكى به جا آورَد، پس براى او ده برابر آن است و هر كس كار بدى كند، جز مانند آن جزا داده نمى شود.»
- و فرمودى: «داستان كسانى كه دارايى هايشان را در راه خدا مى بخشند، مانند داستان دانه ايست كه هفت خوشه رويانده، كه در هر خوشه صد دانه باشد و خدا براى هر كه بخواهد، چندين برابر مى كند.» و فرمودى: «كيست آنكه به خدا وام دهد، وامى نيكو. كه خدا آن را برايش به چندين و چند برابر افزون نمايد؟.» و مانندهاى آن (آيه هايى) كه از افزايش هاى نيكى ها در قرآن فروفرستادى.
- و تويى آنكه ايشان را با سخن غيبى خود و با ترغيب نمودنت كه بهره آنان را دربر دارد، راهنمايى به چيزى كردى كه اگر آن را از نظرشان مى پوشاندى ديدگانشان آن را درنمى يافت، و گوش هايشان آن را فرانمى گرفت و انديشه هايشان به آن نمى رسيد. پس فرمودى: «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و مرا شكر گزاريد و مرا كفران نكنيد.» و فرمودى: «اگر شكر گزاريد، شما را فزونى دهم و اگر كفران نماييد، همانا عذاب من شديد است.»
- و فرمودى: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم. همانا كسانى كه از عبادت من كبر مى ورزند، به زودى با خوارى داخل جهنّم خواهند شد.» پس دعا كردن را عبادت و ترك آن را استكبار ناميدى و بر ترك آن، داخل شدن در جهنّم با خوارى را هشدار دادى.
- پس با نعمتِ خودت، تو را ياد كردند و با تفضّلت، تو را شكر گزاردند و به فرمانت، تو را خواندند و جهت طلبِ افزودن (نعمت) تو، براى (رضاى) تو صدقه دادند و در (همه) اينها نجات ايشان از خشمت و دست يافتنشان به خوشنودى ات نهفته بود.
- و اگر آفريده اى از جانب خودش آفريده اى را، به مانند آنچه تو با آن بندگانت را از جانب خود راهنمايى فرموده اى، راهنمايى مى كرد، به احسان وصف مى شد و به بخشندگى تعريف مى گشت و به هر زبانى (مورد) ستايش قرار مى گرفت. پس ستايش براى توست، تا آنجا كه راهى در ستايش تو يافت شود و براى ستايش كلمه اى كه با آن ستايش شوى باقى ماند و مقصودى كه به آن بازگردد، وجود داشته باشد.
- اى آنكه با احسان و تفضّل، مورد ستايش بندگانت قرار گرفته اى و با بخشش و نعمت، ايشان را پوشانده اى. چه آشكار است در (جمع) ما نعمت تو! و چه سرشار است بر ما بخشش تو! و چه مخصوص گشته است نيكى ات به ما!.
- ما را به دينت كه آن را برگزيدى و به آئينت كه آن را پسنديدى و به راهت كه آن را آسان نمودى، هدايت كردى و ما را به (راه) نزديكى نزد خودت و رسيدن به كرامتت، بينا نمودى.
- خداوندا و تو از كارهاى برگزيده و واجبات مخصوصه، ماه رمضان را قرار دادى. همان كه آن را از بقيه ماه ها مخصوص داشتى و از همه زمان ها و روزگارها برترى اش دادى. و آن را بر همه زمان هاى سال برگزيدى. به سبب آنچه در آن ماه از قرآن و نور نازل كردى و ايمان را در آن چندين برابر نمودى و روزه را در آن واجب كردى و در آن به برپا خاستن (شب) ترغيب نمودى و شب قدر را كه از هزار ماه بهتر است، در آن بزرگ داشتى.
- سپس ما را بر بقيه امّت ها به وسيله آن (ماه)، برترى دادى و به فضيلت آن ما را -نه اهل آئين هاى ديگر را- برگزيدى. پس به فرمان تو روزش را روزه گرفتيم و به يارى تو شبش را به پا خاستيم. در حالى كه در معرض روزه داشتن و به پا خاستن (شبانه) بوديم، از رحمتت -بدان خاطر- به ما عرضه داشتى. و آن را وسيله پاداش تو قرار داديم و تو دارنده هر آنچيزى هستى كه از درگاهت خواسته شود. بخشنده هر آنچيزى هستى كه از فضلت درخواست گردد. و نزديك به هر آن كسى هستى كه براى قرب به تو كوشد.
- و اين ماه در بين ما (در) مقام پسنديده اقامت كرد و با ما همچون يارِ نيكو همراه شد و ما را به برترين سودهاى جهانيان، سودمند نمود. سپس هنگام تمام شدن وقتش و به سر آمدن مدّتش و پايان يافتن عدد (روزهاى)ش، از ما جدا شد.
- پس آن را وداع مى گوييم، وداع از كسى كه فراقش بر ما دشوار است و رفتنش از (ميان) ما، اندوهگين و بيمناكمان مى سازد و بر ما لازم است براى او پيمان نگه داريم و حرمت رعايت كنيم و حقّ ادا نماييم. پس مى گوييم: درود بر تو، اى بزرگ ترين ماه خدا، و اى عيد دوستان او.
- درود بر تو، اى گرامى ترين وقت هايى كه همراه بودى و اى بهترين ماه در روزها و ساعت ها.
- درود بر تو ماهى كه آرزوها در آن نزديك شد و اعمال در آن گسترده گشت.
- درود بر تو همنشينى كه تا بودى، احترامش بزرگ بود و چون از دست رفت، فقدانش غم انگيز بود و مايه اميدى كه فراقش رنج آور بود.
- درود بر تو همدمى كه چون روى آورد، دل ها را آرام نمود و شادمان ساخت. و چون سپرى شد، بيمناك ساخت و بى تاب گردانْد.
- درود بر تو همسايه اى كه دل ها در آن فروتن گرديد و گناهان در آن كم شد.
- درود بر تو ياورى كه در برابر شيطان يارى كرد و همراهى كه راه هاى احسان را آسان نمود.
- درود بر تو. چه بسيار است آزادشدگان (از عذاب) خدا در تو! و چه نيك بخت است كسى كه به سبب تو، حرمتت را رعايت كند!.
- درود بر تو. چه محوكننده بودى، گناهان را! و چه پوشنده بودى، انواع عيب ها را!.
- درود بر تو. چه طولانى بودى، بر گناهكاران! و چه با هيبت بودى، در سينه هاى مؤمنان!.
- درود بر تو ماهى كه روزها(ى ديگر) با آن برابرى نمى كند.
- درود بر تو ماهى كه از هر چيز سلامت است.
- درود بر تو كه همراهى اش ناپسند و معاشرتش نكوهيده نيست.
- درود بر تو همان طور كه با بركت ها بر ما وارد شدى و چركى خطاها را از ما شستى.
- درود بر تو نه آنكه وداع با او از روى دلتنگى باشد. و نه آنكه ترك روزه اش از سر ملالت باشد.
- درود بر تو كه پيش از زمان آمدنش، طلب شده و پيش از از دست رفتنش، بر آن اندوه خورند.
- درود بر تو. چه بسيار بدى ها كه به سبب تو، از ما برطرف شد! و چه بسيار نيكى اى كه به وسيله تو، بر ما فزونى يافت!.
- درود بر تو و بر شب قدر كه بهتر است از هزار ماه.
- درود بر تو. ديروز چه بسيار بر تو حريص بوديم! و فردا چه سخت به سوى تو مشتاقيم!.
- درود بر تو و بر فضيلتت كه از آن محروم شديم و بر نيكى هاى گذشته ات كه از دست داديم.
- خداوندا، همانا ما اهل اين ماه هستيم، كه ما را به وسيله آن شرافت دادى و ما را براى آن به وسيله نعمتت، توفيق دادى، آنگاه كه تيره بختان، وقت آن را نشناختند و بر اثر شقاوتشان، از فضل آن ماهْ محروم گشتند.
- تويى مولايى كه ما را به وسيله شناخت آن، برترى دادى و ما را به روش آن، راهنمايى نمودى و ما را -با (همه) كوتاهىْ (كردن هايمان)- توفيق دادى تا روزه اش و به پا خاستنش (در شبانگاه) را عهده دار شويم. و در آن اندكى از بسيار را انجام داديم.
- خداوندا، پس سپاس براى توست، در حالى كه به بدكردارى، اقراركننده و به سهل انگارى، اعتراف كننده ايم و پشيمانى قطعى دل هايمان و عذر خواستن راستين زبان هايمان، براى توست. پس ما را بر آنچه از كوتاهى در آن ماه به ما رسيده، پاداش ده. پاداشى كه با آن فضل پسنديده را دريابيم و با آن اندوخته هاى گوناگون كه بر آن حريص و آزمند شده ايم را عوض بستانيم.
- و (قبول) عذر ما را كه در آن (ماه) بر حقّت كوتاهى كرده ايم، بر ما لازم گردان و عمر ما -كه در پيش روى ماست- را، به ماه رمضان آينده برسان. پس چون ما را به آن رساندى، ما را بر انجام عبادتى كه تو شايسته آنى، يارى فرما. و ما را بر قيام به طاعتى كه سزاوار آن ماه است، موفّق بدار. و از اعمال شايسته، آنچه را كه سبب دريافتن حقّ تو در دو ماه (رمضان گذشته و آينده) از ماه هاى روزگار باشد، براى ما پيوسته گردان.
- خداوندا و گناه كوچك يا بزرگى كه در اين ماه به آن نزديك شديم يا گناهى كه در آن انجام داديم و خطايى كه ما در آن (ماه) از روى عمد زير بارش رفتيم، يا فراموشى اى كه در آن به خود ستم كرديم يا با آن حرمت ديگرى را پرده درى نموديم؛ پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را به پرده خود بپوشان و به عفو خود از ما درگذر و ما را در آن، پيش چشمان شماتت كنندگان قرار نده و زبان طعنه زنندگان را در آن (ماه) بر ما نگشا و به مهربانى ات كه نابود نمى شود و به فضلت كه كم نمى گردد، ما را در اين (ماه) به كارى كه سبب فروريختن و كفّاره كارهايى مى شود كه بر ما نمى پسندى، بگمار.
- خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست. مصيبت ما را در (رفتن) ماه مان جبران كن. و براى ما روز عيد و فطرمان را مبارك گردان. و آن را از بهترين روزهايى كه بر ما گذشته است قرار ده كه جلب كننده ترين روز، براى عفو و محوكننده ترين آن، براى گناه باشد. و گناهان پنهان و آشكار ما را بيامرز.
- خداوندا با گذشتن اين ماه، ما را از خطاها درآور. و با بيرون رفتنش، ما را از بدى هايمان بيرون بر. و به وسيله آن، ما را از سعادتمندترين اهل آن و از پرنصيب ترين آنان در آن ماه و از بهره مندترين ايشان از آن قرار ده.
- خداوندا و هر كس رعايت كرده اين ماه را، به طورى كه حقّ رعايتش است، و حرمتش را آن طورى كه حقّ بوده نگه داشته، و حدودش را آن طورى كه حقّش بوده به پا داشته و از گناهان خويش به طورى كه حقِّ پرهيز كردن بوده پرهيز نموده، يا به وسيله عمل تقرب آورى به سوى تو تقرب جسته، كه خوشنودى تو را براى او لازم گردانده و رحمتت را به او برگردانده؛ پس از (توانگرى) نزد خودت، مانند آن را به ما ببخش و از فضلت، چندين برابر آن را به ما عطا فرما. به درستى كه فضل تو كاستى پذير نيست و همانا گنجينه هاى تو كم نمى شود، بلكه فزونى مى يابد و به درستى كه معادن احسانت فنا نمى شود و به درستى كه عطاى تو، عطايى گواراست.
- خداوندا بر محمّد و خاندانش درود فرست و براى ما مانند پاداش كسانى كه روزه گرفته اند يا در اين ماه تا روز قيامت تو را عبادت مى كنند، بنويس.
- خداوندا ما در روزِ فطرمان كه آن را براى اهل ايمانْ عيد و شادى و براى اهل دينتْ محل اجتماع و گردهمايى قرار دادى، از هر گناهى كه آن را مرتكب شده ايم يا بدى اى كه در گذشته انجام داده ايم يا انديشه بدى كه در دل داشته ايم، به درگاه تو توبه مى كنيم. توبه كسى كه بازگشتن به گناه را در دل ندارد و پس از توبه به خطايى بازنمى گردد. توبه خالصى كه از ترديد و دودلى پاك باشد. پس آن را از ما بپذير و از ما خوشنود باش و ما را بر آن ثابت گردان.
- خداوندا ترسِ كيفرِ هشدارداده شده و شوقِ پاداشِ وعده داده شده را روزى ما گردان. تا خوشى آنچه از تو مى خواهيم و اندوه آنچه از آن به تو پناه مى بريم، دريابيم.
- و ما را در نزد خود از توبه كنندگانى قرار ده كه دوستى ات را براى آنها واجب نموده اى، و بازگشت به طاعتت را از آنان پذيرفته اى. اى عادل ترين دادگران.
- خداوندا از پدران و مادران و همه هم كيشان ما، هر كه از ايشان درگذشته و مرده و هر كه زنده مانده، تا روز رستاخيز درگذر.
- خداوندا بر محمّد پيامبرمان و خاندانش درود فرست. همچنانكه بر فرشتگان مقرّبت درود فرستادى. و بر او و خاندانش درود فرست، همچنانكه بر پيامبران فرستاده شده ات درود فرستادى. و بر او و خاندانش درود فرست، همچنانكه بر بندگان شايسته ات درود فرستادى. و برتر از آن اى پروردگار جهانيان، درودى كه بركت آن به ما رسد و سودش ما را دريابد و دعاى ما به سبب آن مستجاب گردد. به درستى كه تو كريم تر كسى هستى كه از او درخواست شده و بى نيازكننده تر كسى هستى كه بر او اعتماد شده و بخشنده تر كسى هستى كه از فضل او درخواست شده و تو بر هر چيزى توانايى.
نظرات کاربران (0)