
و از دعاى امام علیه السلام بود، در روز فطر و در روز جمعه
و از دعاى امام عليه السلام بود، در روز فطر و در روز جمعه، هنگامى كه سلام گفت و از نمازش فارغ شده، ايستاد. سپس رو به قبله كرد و گفت:
- اى كسى كه رحم مى كند، به آنكه بندگان به او رحم نمى كنند.
- و اى كسى كه مى پذيرد، آن را كه (اهل) شهرها او را نمى پذيرند.
- و اى كسى كه حاجتمندانش را خوار و پست نمى شمارد.
- و اى كسى كه اصراركنندگانِ خود را نااميد نمى كند.
- و اى كسى كه دست رد بر پيشانى آنان كه به محبّت او اعتماد دارند، نمى زند.
- و اى كسى كه تحفه خردى را كه به او داده مى شود، برمى گزيند و اندك عملى را كه براى او انجام مى شود، سپاس مى دارد.
- و اى كسى كه (عمل) كم را سپاس مى گذارد و پاداش بزرگ مى دهد.
- و اى كسى كه به هر كه به او نزديك شود، نزديك مى شود.
- و اى كسى كه به سوى خود مى خواند كسى را كه، از او روى گردانَد.
- و اى كسى كه نعمت را تغيير نمى دهد و به كيفر سخت، شتاب نمى كند.
- و اى كسى كه نيكى را بارور مى كند، تا آن را بيفزايد و از بدى درمى گذرد، تا آن را محو كند.
- آرزوها پيش از رسيدن به پايان كرمت، با حاجت ها برآورده شده است و ظرف خواسته ها با زيادى جودت، پر گشته است و توصيف ها پيش از رسيدن به وصف تو، از هم گسيخته اند. پس بلندترين بلندى بر فوق هر بلندى، و بزرگ ترين بزرگى بر فوق هر بزرگى براى توست.
- هر بزرگى نزد تو كوچك، و هر بزرگوارى در كنار بزرگوارى ات حقير است. آنان كه بر جز تو وارد شدند، نااميد گشتند و آنان كه به غير تو پرداختند، زيان ديدند و آنان كه بر درگاه جز تو رفتند، ضايع شدند و جويندگان كه غير از فضل تو جويا شدند، دچار خشكسالى گرديدند.
- درِ تو براى آنان كه خواهانند، باز است و بخشش تو براى درخواست كنندگان، روا است و فريادرسى ات به فرياد رس خواهان، نزديك است.
- آرزومندان از (درگاه) تو بى بهره نمى شوند و آنان كه به تو پرداختند، از عطايت مأيوس نمى گردند و آمرزش خواهان به كيفرت تيره بخت نمى شوند.
- روزىِ تو براى كسى كه تو را نافرمانى كرده، گسترده است و حلمت به كسى كه با تو دشمنى نموده، پرداخته است. عادت تو احسان به بدكاران، و روش تو مهربانى با تجاوزكنندگان است. تا اينكه مهلت دادن تو آنان را از بازگشتن فريب داد و فرصت دادن تو، آنها را از دست برداشتن بازداشت.
- همانا از اين رو با آنان درنگ كرده اى، تا به فرمان تو بازگردند و از آن جهت مهلتشان داده اى كه به دوام پادشاهى خود اعتماد دارى. پس هر كه از سعادتمندان باشد، برايش به سعادت پايان دهى و هر كه از شقاوتمندان باشد، او را از آن جهت خوار مى كنى.
- همه ايشان به حكم تو مى رسند و كردارشان به فرمان تو خواهد رسيد. درازى زمانِ ايشان، سلطنت تو را سست نكرده و از جهت شتاب نكردن در عذاب آنان، برهان تو باطل نشده است.
- حجّت تو پابرجاست كه باطل نمى شود و سلطنت تو ثابت و بى زوال است. پس افسوس هميشگى، براى كسيست كه از تو برگشته و يأس ذلّت بار براى كسيست كه از تو نااميد شده و بدبخت ترين بدبختى براى كسيست كه به تو مغرور گشته.
- چه زياد است از حالى به حالى گشتن او، در عذاب تو! و چه طولانى است پى درپى بازگشتنش، در كيفرت! و چه دور است كه در پايان (كار) او گشايش حاصل شود! و چه نااميد است از به آسانى رهايى يافتن! (همه گرفتارى هايش) از روى عدل در حكم توست، كه در آن ستم نمى كنى. و از حكم منصفانه توست، كه بر او جفا نمى نمايى.
- پس به تحقيق حجّت ها را، پى درپى آشكار كرده اى و عذرها را، بيان نموده اى و هشدارها را، پيشتر داده اى و با لطف خود، ترغيب نموده اى و مَثَل ها زده اى و مهلتِ طولانى داده اى و با آنكه بر شتاب نمودن توانايى، (عذاب را) به تأخير انداخته اى و با آنكه به پيش دستى كردن قادرى، درنگ نموده اى.
- درنگ نمودن تو از روى ناتوانى نبوده است و مهلت دادنت نه از روى سستى، و خوددارى ات نه از روى غفلت، و به تأخير انداختنت نه از روى نرمى كردن است. بلكه براى آنست كه حجّت تو رساتر، و كرم تو كامل تر، و احسان تو فراوان تر، و نعمت تو تمام تر باشد و همه آن ها از ازل بوده است، و آنها تا ابد پايدار خواهد بود.
- حجّت تو بزرگ تر از آنست كه به همه آن وصف شود، و بزرگى تو بالاتر از آنست كه حقيقت آن به حدّى درآيد، و نعمت تو بيشتر از آنست كه تمامش به شماره آيد، و احسان تو افزون تر از آنست كه بر كمترين آن شكر توان كرد.
- و سكوت، مرا از سپاس تو به كوتاهى انداخته، و خوددارىْ (از سخن)، مرا از بزرگ داشتن تو درمانده كرده، و نهايت تلاش من اقرار به درماندگى است. نه از روى بى رغبتى -اى خداى من- بلكه از روى ناتوانى است.
- پس اينك منم كه آهنگ آمدن به درگاه تو را نمودم و پذيرايى نيكو از تو مى خواهم. پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و نجوايم را بشنو و دعايم را مستجاب كن و روزم را به نااميدى به پايان نرسان و در خواهشم، دست رد بر پيشانى ام نزن و رفتنم را از نزدت و بازگشتم را به سويت، گرامى دار. به درستى كه تو آنچه بخواهى، برايت سخت و دشوار نيست و از آنچه از تو درخواست شود، ناتوان نيستى و تو بر هر چيزى توانايى و هيچ حركت و نيرويى نيست، مگر به يارى خداوند بلندمرتبه بزرگ.