فراز 3 از دعای 6 ( مرز بین شب و روز )

و برای هر یک از آن‌ها مرزی مشخّص و زمانی گسترده قرار داد.

محدود بودن اوقات شب و روز

بدون شك اگر حدود زمانى شب و روز بيش از اين مى‌بود كه الآن هست، آثارى از حيات و رشد و پرورش موجودات در ميان نبود. شب طولانى باعث از بين رفتن‌ حرارت لازم و حكومت سرماى غير قابل تحمل و روز طولانى علت سوختن موجودات و بخار شدن تمام آب‌ها و تعطيل حيات و آثار حيات بود.

حكمت و علم و اراده حضرت ربّ العزّه، زمان شب و روز را آن چنان قرار داد كه اوّلًا نور حيات در سطح زمين تجلّى كند و ثانياً آثار حيات كه جز حضرت حق، احدى به آن علم ندارد ظهور و بروز كند.

حدود معيّن شب و روز به خاطر اين است كه زمين در 24 ساعت با سرعت معيّن به دور خود مى‌چرخد و اين برنامه چند ميليارد سال است ادامه دارد و در آينده نيز ادامه خواهد داشت. و همچنين فاصله بين زمين و خورشيد نزديك به صد و پنجاه ميليون كيلومتر است كه در اندازه گرفتن حرارت به وسيله زمين عامل مؤثّرى است و غير از اين هوايى است كه چون پوششى، تمام زمين را پوشانده و براى زمين به خصوص در حفظ گرماى معيّن و سرماى معيّن مؤثّر است.