- المجادلة - جزء بيست و هشتم - سوره مجادلة - سوره حشر

لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ ۚ أُولَٰئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ ۖ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ أُولَٰئِكَ حِزْبُ اللَّهِ ۚ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ٢٢

سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۖ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ١ هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ ۚ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا ۖ وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا ۖ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ ۚ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ ٢ وَلَوْلَا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلَاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيَا ۖ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابُ النَّارِ ٣

هیچ قومی را که از ایمانِ [ریشه‌داری] به خدا و روز قیامت برخوردار باشند نمی‌یابی که با دشمنانِ خدا و پیامبرش دوستی ورزند؛ گرچه آنان پدرانشان یا فرزندانشان یا برادرانشان یا خویشانشان باشند، اینانند که [خدا] ایمان را در دل‌هایشان پایدار کرده، و از سوی خود با حیاتی [معنوی] نیرومندشان ساخته، آنان را در بهشت‌هایی که از زیر [درختان] آن نهرها جاری است وارد می‌کند که در آن‌ها جاودانه‌اند، خدا از آنان خشنود است آنان هم از خدا خشنودند، اینان حزب خدایند، آگاه باشید! که فقط حزب خدا [بر همۀ موانع راه سعادت] پیروزند‌ (٢٢)

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

آنچه در آسمان‌ها و زمین است خداوند را [به پاک‌بودن از هر عیب و نقصی] می‌ستایند، و او توانای شکست‌ناپذیر و حکیم است‌ (١) او کسی است که کافران از اهل کتاب را در اولین کوچ [دسته‌جمعی] از دیارشان بیرون راند، شما [با قدرتی که آنان داشتند] رفتنشان را [به این صورت] احتمال نمی‌دادید، [خودشان] گمان می‌کردند دژهای استوارشان آنان را از [عذاب] خدا مصون می‌دارد، ولی [خشم کوبندۀ] خداوند از جایی که خیال نمی‌کردند به سراغشان آمد، و در دل‌هایشان [چنان] ترسی انداخت [که] خانه‌هایشان را به دست خود و به دست مؤمنان ویران کردند، پس ای صاحبان فهم و بینش! پند بگیرید!‌ (٢) اگر خداوند ترک وطن را بر آنان مقرر نکرده بود یقیناً در همین دنیا [با جنگی سخت که همه را در کام مرگ اندازد] عذابشان می‌کرد، البته برای آنان در آخرت عذاب آتش خواهد بود‌ (٣)