حسن بن محمّد قمی می‌گوید: از بزرگان قم برای من نقل شد که حسین بن حسن بن جعفر بن محمّد بن اسماعیل بن جعفر صادق در قم آشکارا شرابخواری می‌کرد. روزی به قصد حاجتی به در خانه احمد بن اسحاق اشعری که وکیل اوقاف در قم بود رفت ولی احمد بن اسحاق اجازه ورود به او نداد. حسین بن حسن با دلی پر از اندوه به خانه‌اش باز گشت...

بر تو باد به صبر و استقامت و انتظار فرج زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله فرموده: برترين اعمال امت من انتظار فرج است و پيوسته شيعيان ما در اندوه و غصه‏اند تا فرزندم كه پيامبر بشارت داده زمين را پر از قسط و عدل مى‏كند چنان كه پر از ستم و جور شده ظاهر گردد.

در درازای زندگی امام، دشمنان جبار بارها اراده قتل او را کردند و دست به اقدام عملی زدند ولی هر بار توطئه شان خنثی گردید و امام (علیه السلام) از کید و مکر آنها مصون ماند و این کلام از ناحیه حضرت وارد شده است که «زعم الظلمة انهم یقتلوننی لیقطعوا هذا النسل فیکف رأو قدرة الله» (1) ظالمان گمان می کنند که مرا به قتل خواهند رساند تا این نسل را قطع کنند، پس آنها قدرت خداوند را چگونه یافتند. امام در تعبیر کوتاه و شیوایش صریحاً بیان می کنند که دشمنان در صدد بودند تا او را به قتل برسانند تا نسل این خاندان ر

امام عسكرى، عليه السلام، در كودكى عقل پخته و كاملى دارد. پس، پختگى عقل ربطى به بزرگى بدن و وزن آن ندارد و ارزش انسان را با وزن بدنش نمى‏سنجند، با عقلش مى‏سنجند، ازاين‏رو، اگر بخواهيم ارزش پيغمبر اكرم، امير المومنين يا ائمه اطهار، عليهم السلام، را بسنجيم كه عقل مجسم‏اند، معيارى مادى براى آن نمى‏توانيم بيابيم. پختگى عقل در اين بزرگواران به حدى است كه بدنشان هم نشان عقلشان است، زيرا تمام رفتارهاى آنان بر اساس عقل است. امير مومنان شصت و سه سال در اين عالم زيست و حتى يك خنده بى‏جا، نگاه بى‏جا، خواب ب

ریاست در کارهای خوب، چه بسا پسندیده و حتی لازم باشد (مثلاً مسئولیت فلان کار، فقط از عهده فلان شخص بر می آید) چنانکه امام رضا (علیه السلام) ریاست را جز برای کسی که اهلیت و شایستگی آن را دارد، هلاک کننده می داند.

هشتم ربیع الثانی سال 232 ه . ق، خورشید مدینه طلوع دیگرگونه ای داشت. خانه امام هادی علیه السلام غرق شادی و نور بود و فرشتگان برای طواف دور گهواره امام حسن عسکری علیه السلام صف کشیده بودند. آن امام والامقام، پس از پدربزرگوارش، در 22 سالگی به امامت رسید و پس از شش سال امامت، در 28 سالگی شربت شهادت نوشید. در این مقاله به جنبه هایی از زندگی ایشان می پردازیم.

"آن روز، نگاه تاریخ، شاهد غربت امامی بود، که هم چون جدش، امام موسی کاظم علیه السلام ، تشییع می شد؛ امام غریبی که تنهایی اش را آسمان، هیچ گاه فراموش نخواهد کرد! امام غریبی که تنها فرشتگان الهی، پرستارانِ خلوت رنجوریش بودند! اَلسَّلامُ عَلیْکَ یا وَلیَّ النِّعَم؛ السلام علیکَ یا هادیَ الْاُمَمْ؛ السلام عَلیک یا سَفینَةُ الْحِلْم؛ السلام علیک یا اَبَا الاِمامِ الْمُنْتَظَر"1

مدت امامت امام حسن عسکری علیه السلام شش سال بود که از سال 254 ه . ق شروع و در 260 ه . ق با شهادت آن حضرت پایان یافت. امام حسن عسکری در طول زندگانی و به ویژه در دوران امامت خویش به واسطه مبارزه با طاغوت های زمان در تبعید و زندان و تحت نظر خلفای وقت به سر می برد و سرانجام در هشتم ربیع الاول سال 260 و در 28 سالگی در شهر سامراء و توسط احمد معتمد پانزدهمین خلیفه عباسی به طرز مرموز مسموم شده و به شهادت رسید.

«انقلاب نبوی» آغازی بر زندگی اجتماعی بر پایه بنیان های الهی بود و «سلسله امامت» پاسدار آن نظام جاودانی است. از این روی نقش امامت، پاسداری مداوم از ارکان دین محمّدی صلی الله علیه و آله وسلم است. و وظیفه امّت در نبود پیامبر، تمسّک به این زنجیره هدایت می باشد. سلمان فارسی می گفت: رسول اکرم صلی الله علیه و آله در خطبه ای فرمود: «معاشر الناس انّی راحل عنکم عن قریب و منطلق الی المغیب، أوصیکم فی عترتی خیرا، ایّاکم و البدع، فانّ کلّ بدعة ضلالة و کلّ ضلالة و أهلها فی النّار؛ ای مردم! من به زودی از میان