شكر حقيقتى عظيم، و عبادتى بزرگ، و واقعيتى سترك است، كه ادا كنندهاش در ميا بندگان، و در طول تاريخ اندك بوده است، چنان كه قرآن مجيد بر آن دلالت دارد. وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ: «1» و از بندگانم اندكى در مقام سپاسگزارى هستند.

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:«آنکه غذا می خورد و شاکر است اجر همان کسی را دارد که روزه (مستحبی) گرفته و بر گرسنگی صبر می کند و آنکه در رفاه است و برای عافیت خود شاکر است همان اجر کسی را دارد که گرفتاری پیدا کرده است اما صبر می کند و آنکه اهل بخشش است و (بخاطر این توفیق الهی) شاکر است اجر همان کسی را دارد که محروم است و قناعت می ورزد.» (کافی ج 2 باب شکر)

روايات باب شكر در حدى است كه اگر همه آنها با شرح و توضيح لازم نوشته شود كتابى قطور يا چند جلد كتاب خواهد شد، به ناچار به بخشى از آن روايات براى نشان دادن عظمت شكرى كه مورد توجه حق و اولياء اسلام است اشاره ميشود:

اثبات شده که خداوند تمام نعمت‌ها را برای هدایت انسان به‌طور کامل عطا کرده است؛ با این حال انسان مختار است که از آن­ها استفاده کند و یا از آن­ها بهره­ای نبرد

مرا لذتی در غیر تو نیست، پس هر نوع که خواهی مرا آزمایش کن. از راه غلبه محبت و شوق است، زیرا کثرت محبت بسا باشد که به گمان می اندازد که: بلا را طالب است و لیکن حقیقت ندارد.

در مناجات شاكرین آمده كه چگونه می توانیم حق شكر خدا را به جا آوریم، در حالی كه همین شكر ما، نیاز به شكر دیگری دارد و هر زمان كه می َگوییم «لك الحمد» بر ما لازم است.